Son bir haftadır güneş kısa sürelerle yüzünü gösteriyor fakat bu yine de içim sıkılıyor duygusunu gidermeye yetmiyor, maalesef. Hatta son üç gün güneşi göremedik bile, bir yağmur bir rüzgar... Yine de Selin’le hemen hemen her gün parka gittik, dolaştık, ardından küçük alışverişlerimizi yapıp eve döndük. 
Bugün, güneş “hadi çıkın dışarı, biraz daha uzun süre parlayacağım!” dedi sanki. Biz de inanıp kendimizi parka attık. Aman, ne iyi yaptık! Parkta her zamanki gibi yapraklarla haşır neşir olduk, köpekleri sevdik, güvercinlere ekmek attık, spor yapanlara (bilhassa koşarken dönüp dönüp bakanlara) el salladık, her gördüğümüz bebeğe/çocuğa şöyle bir yerimizden doğrulup ellerimizi uzattık, yerde görüp değişik bulduğumuz şeyleri elimize alıp inceledik ve bazen de etrafı seyrederken uyuya kaldık.
Ay nihayet.... Hiç gelmeyeceksiniz sanmıştım..
YanıtlaSil