Kırık Fakat Mutlu Bir Doğum Günü

Geçtiğimiz cumartesi günü (24 Ocak) Meleğimin ilk yaşını kutladık. Bu doğum günü bizim için biraz buruk, Meleğim içinse kırık ama yine de mutlu bir doğum günü oldu. Mutluyduk, çünkü çok sevgili arkadaşımız Mira ve annesi Banu dışında (yurtdışında olduklarından maalesef katılamadılar) tüm arkadaşlarımız, Arda ve annesi Burcu, Yiğit ve annesi Görkem, Emre Alp ve annesi Sibel ve biraz gecikerek te olsa Çınar ve annesi Sermin bu mutlu günümüzü paylaşmaya geldiler. Hepsine tekrar hem geldikleri hem de hediyeleri için teşekkür ederiz. Sayelerinde çok güzel bir gün ve eğlenceli bir doğum günü geçirdik. Pastamız Turta’dandı ve hem tadı hem de görüntüsü çok güzeldi.
Fotoğraflardan da anlayacağınız üzere bebeğimin ayağı alçıda, çünkü perşembe akşamı yataktan düşerek sol ayak bileğini kırdı. Perşembe gecesi daha doğrusu Cuma sabah 04.30’a kadar ara ara titreyerek ağladı. En ufacık bir pozisyon değişikliğinde iç paralayan bir şekilde bağırdı. Biz de bunu karanlıkta düştüğü için küçük çaplı bir travma geçirmesine bağladık ama işin aslı öğle değilmiş. Hemen doktorunu aradım. Gecenin bir vakti nöbetçi eczaneden ilaç aldım. Şurubu içti ve en sonunda sakinleşip uykuya daldı. Öğlene doğru gülerek uyandı ve hatta kahvaltıdan sonra biraz emekledi. Fakat akşam üzeri dizlerinin üzerinde dururken kanapeden güç alarak ayağa kalkmaya çalıştığında fena halde ağlamaya başladı. Ne oluyor diye ayağa kaldırdığımda sol ayağını yaralı kuşlar gibi bükük tutup basmamaya çalıştığını fark ettim. Önce dizinde bir sorun var sanıp düzleştirmeye çalıştım, gayet rahat ayağını düz tutabildi. Ama ayağını basmaya çalıştığı anda cıyaklayarak ağlamaya başlayınca kaptığımız gibi hemen Atatürk Hastanesi’ne götürdük. Bilmeden çok iyi bir şey yapmışız çünkü arkadaşlarımızın dediğine göre Ankara’nın en iyi ortopedi bölümü bu hastanedeymiş (eski Trafik Hastanesi). Nöbetçi doktorların neredeyse hepsi çok gençti. Meleğimle hemen ilgilendiler ve bir kaç değişik açıdan röntgen çekildiğinde sol ayak bileğinde kırık olduğunu tespit ettiler. Hareketli bir bebek olduğu için de kasığına kadar alçıya aldılar. Yaklaşık 2-3 hafta alçıda kalacakmış ayağı. Doktorlar nelere dikkat etmemiz gerektiğini söylediler ve yarın sabah görüşürüz dediler. Ertesi sabah yani doğum günü sabahı kontrole gittik. Her şey yolunda, Salı günü yine gelin dediler. Kontrollerin bu kadar sık olması normal midir yoksa kızımın her daim gülen yüzünü görmek için mi çağırıyorlar, henüz anlayamadım:)
Bebeğimin alçıda olan ayağının altına kalp seviyesinde olması için küçük bir yastık –gündüz yastık yerine İkea’dan aldığım sevimli kaplumbağayı kullanıyoruz, dizinin arkasına da ayağına 30 derecelik bir açı vermesi için küçük bir havluyu rulo yapıp koyuyoruz. Yatarken hiç te fotoğraflarda göründüğü gibi sakin bir bebek olmadığından ve her gece yatağın neredeyse her cm2’sinde yattığından, alçılı ayağını sabit tutamayacağına kanaat getirdik. Bu yüzden son üç gecedir bebişimizi aramızda yatırıyoruz ve her iki ayağının dışını yastıklarla destekliyoruz. Yatağın içinde istediği gibi dönemediğinden bu sefer de ellerini kollarını daha fazla kullanıyor. Sonuç, sabahları dayak yemiş gibi kalkıyoruz. Ama olsun, hiç umurumuzda değil. Gözümüzü açar açmaz gördüğümüz o gülen yüz öyle şahane ki...