Adını her duyuşumda, okuyuşumda bazen içten içe ama çoğu zaman alenen gözlerim doluyor ağlıyorsam bu yalnızca seni çok özlediğim için değil Hrantçığım,
Uzun süreler görüşemeyip dernekte biraraya geldiğimizde “gel sana bir sarılayım kardeşim” deyişindeki samimiyetin binde birini bile gösteremeyen insanların arasında nefes alamadığım için de...
Bu sonsuz ayrılığı ne sana ne ailene ne de dostlarına reva gördüğüm için de...
Sana ve geleceğim olan kızıma hala, 4 yıl sonra hala, kalıcı barışı ve adaleti arayışımızın sürdüğünü söylemek zorunda kaldığım için de...
Ah, nasıl içime dokundu yazdıkların... Yüreğine sağlık!
YanıtlaSil