Canım kızım pazartesi günü (24 Kasım) 10 ayını doldurdu. Doktoru, her şeyin yolunda olduğunu, iki ayda çok gelişmiş bulduğunu ve bebişimi çok iyi beslediğimi söyledi. Valla ne yalan söyliyeyim, bütün bunlar bana dünyanın en şahane iltifatları gibi geldi. İçimiz rahatlamış vaziyette ayrıldık doktordan.
Meleğim dün ilk defa yemeğinin tamamını kendi kendine yedi. Ben kaşığı doldurup verdim, O da elimden büyük bir hevesle alıp ağzının yolunu bulmaya çalıştı. Uzun zamandır her yemek sırasında bir kaç kere deniyor sonra açlığı ağır bastığından olsa gerek benim devam etmem için kaşığı tekrar bana uzatıyordu. Dün kaşığı kendisi doldurmaya çalışarak ve elbette etrafı batırarak büyük bir zevkle yedi. Resimlerden anlaşıldığı üzere bazen yemek hangi pozisyonlarda kaşıktan dökülüyor acaba? denemeleri de yaptı. Kaşık dik dururken yemeğin pıt pıt dökülüşünü hayretle izledi. Henüz yerçekimi kanunundan bahsetmek için erken olduğunu düşündüm:) Yemeği bitirdiğinde, kendimi hararetle alkışlarken ve ağzım kulaklarımda ‘pravo kızıma!’ (pravoyu duyunca kahkahalarla gülüyor ve iyi bir şey yaptığını anlıyor) diye bağırırken buldum. Dışarıdan görenlere ‘Ay, yazık! Kafayı yedi herhalde’ dedirtecek bir haldeydim. Kızımın da yemeğini bitirdiğindeki gurur ve mutluluğu fotoğraflardan belli sanırım.
Not: Son fotoğraf bugünkü yemeğin sonunda çekildi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder